Podział mikroplastiku ze względu na kształt może wynikać z wielu czynników, takich jak różnice w procesach produkcji i przetwarzania tworzyw sztucznych oraz z różnorodności źródeł, z których pochodzi mikroplastik.

Wyróżnia się sześć podstawowych kształtów cząstek mikroplastiku:
A. Fragment to cząstka o nieregularnym kształcie, powstała z rozbicia większych cząstek.
B. Pianka to cząstka o strukturze porowatej.
C. Folia to cienka, elastyczna i płaska cząstka.
D. Listek to płaski, cienki element, często z rąbkiem na zewnątrz.
E. Włókno to długie, wąskie, przypominające nić, którego długość jest równa lub mniejsza niż 15 mm i którego stosunek długości do szerokości jest większy niż 3.
F. Granulka to kształt kulisty, każdy punkt na powierzchni znajduje się w tej samej odległości od środka.

Przykłady kształtów cząstek mikroplastiku przedstawiono na rys. 37.

Rys. 37 Przykłady kształtów cząstek mikroplastiku: A – fragment (PS), B – pianka (PUR), C – folia (NONYL ALDEHYDE), D – listek (ALKYD RESIN), E – włókno (PP), F – granulka (PP).

Próbki mikroplastiku pobrane z polskich terenów przybrzeżnych Morza Bałtyckiego analizowano w zakresie rodzaju materiału, jego kształtu oraz oddziaływania czynników degradacyjnych. Przykładowe cząstki mikroplastiku oraz cząstki wizualnie przypominające mikroplastik pokazano na rys. 34. Zestawienie ilościowe cząstek mikroplastiku z podziałem na rodzaj materiału przedstawiono na rys. 35. 

Rys. 34  Przykładowe cząstki mikroplastiku (a-d) oraz cząstki wykazujące wizualne cechy mikroplastiku (e-h)

Analiza jakościowa próbek wykazała, że najwięcej cząstek mikroplastiku stanowiły drobiny polipropylenu (51,39 %), polistyrenu (18,06 %) i polietylenu (8,33 %). W badaniach na otwartym Morzu Bałtyckim i plażach Zatoki Ryskiej DimanteDeimantovica i in. wykazali udział najczęściej wykrywanych polimerów w zebranych cząstkach mikroplastiku: 70,3 % polietylen, 3,8 %  polistyren i 21,5 % polipropylen. Mimo braku bezpośredniego odniesienia co do największego udziału pomiędzy polietylenem, polistyrenem a polipropylenem, można zauważyć, że w obu badaniach te trzy tworzywa stanowią największą ilość próbek.

Rys. 35 Klasyfikacja próbek z podziałem na mikroplastik i inne cząstki wykazujące wizualne cechy tworzyw sztucznych

Rys. 36 Klasyfikacja próbek mikroplastiku z podziałem na kształt.

 Powyższy materiał został wybrany przez Grzegorza Trykowskiego z rozprawy doktorskiej mgra Kamila Artura Majewskiego, pt. „Opracowanie metody badawczej do oceny degradacji mikroplastiku z pasa nadbrzeżnego Morza Bałtyckiego”, Uniwersytet Zielonogórski, 2024. k_majewski_-_rozprawa_doktorska.pdf